• Drempels

    Het moment dat ik ergens (opnieuw) mee wil beginnen, ervaar ik een verschrikkelijk hoge drempel waar ik nauwelijks overheen kan kijken. Zo zit ik ook al de hele week aan te hikken tegen het schrijven van deze blog, waarvan ik moet toegeven dat dit schrijven de vierde poging is. Het is steeds niet goed genoeg, of te lang, of te kort, of te uitgebreid. Of ik vind het gewoon weer nergens op slaan, waarna ik alles wis en opnieuw begin. Er is de afgelopen periode ontzettend veel gebeurd. Dingen waar ik over wil praten, maar ook dingen die ik niet wil delen. Bovendien werden de eerste drie versies van deze…

  • Met het gewicht van een heel leven

    Achttien jaar geleden stond ik op het veld in Keulen. We hadden net een nieuwe paus en vol ontzag keek ik naar al die mensen om me heen. Ontelbaar veel mensen die knielend en in verbondenheid met God en elkaar het leven in dankbaarheid vierden. Ik was vijftien en mijn (volwassen) leven stond op het punt van beginnen. Dat jaar zou ik mijn middelbare schooldiploma halen, en daarna lag de wereld aan mijn voeten. Ik hoopte te gaan studeren, keek uit naar fantastisch werk, (nieuwe) vrienden, liefde en alles waar een vijftienjarige over kan dromen. Wie hoopt er immers niet op een fijn en gelukkig leven? Ik in ieder geval!…

  • Samen op weg!

    Het is zo ver! De Wereldjongerendagen staan op het punt van beginnen. En samen met een miljoen andere jonge mensen mag ik daarbij zijn! In mijn vorige blog heb je kunnen lezen wat de wereldjongerendagen zijn, en hoe het allemaal begonnen is. In deze blog neem ik je mee in de editie van dit jaar. Ik heb het (algemene) programma opgezocht en vertel met welke reis ik mee ga. Ook wil ik je graag meer vertellen over het thema van deze editie, naar Lukas 1, 39: ‘Maria stond op, en ging met spoed’. Bisdom Den Bosch Zoals elke editie gaan er vanuit Nederland verschillende (bisdom)reizen naar de wereldjongerendagen. Vanwege mijn…

  • De Wereldjongerendagen

    Het zal je vast niet ontgaan zijn dat ik het de afgelopen maanden veel over ‘mijn reis’ en ‘de Wereldjongerendagen’ gehad heb. Op het moment van schrijven duurt het nog maar iets meer dan een week voor we vertrekken. Op dinsdagochtend (heel vroeg) vertrekt er een volle bus richting Frankrijk en Spanje, met als eindbestemming de Wereldjongerendagen in Lissabon. De wat…? De Wereldjongerendagen is het grootste jongerenevenement ter wereld. Toch zijn er maar weinig mensen die weten wat het is, en wat we daar nou eigenlijk uitspoken die 6 dagen. Om de twee of drie jaar komen op uitnodiging van de paus honderdduizenden, soms zelfs miljoenen, jongeren van over de…

  • Gluren bij de buren

    Tijdens het wandelen door de buurt betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik, misschien meer dan netjes is (?), bij huizen naar binnen gluur. Nieuwsgierig naar de inrichting, wat er op tv aanstaat of gewoon om me te verwonderen over de mooie, gekke of bijzondere voortuin, balkon of anders soortige aankleding. Zeker in het najaar geniet ik enorm van alle lichtjes en opgetuigde kerstbomen. Vogelvrij Tegen de tijd dat de winter op zijn eind loopt merk ik dat mijn aandacht verschuift. Tijdens het wandelen verwonder ik me niet meer over de taferelen achter de ramen, maar gaan mijn gedachten uit naar meer dingen buitenshuis. Ik kijk om me heen,…

  • Recensie – Reisverslag van een kat

    Informatie Reisverslag van een kat – Hiro ArikawaUitgever:  Ambo AnthosPagina’s: 239 pagina’s, paperbackISBN: 978 90 263 6031 2 Verschijningsdatum: 2018, Nederlandse vertaling ——————————————————————————————————————– Over het boek Reisverslag van een kat: Het hartverwarmende Reisverslag van een kat van Hiro Arikawa vertelt over de roadtrip van Nana de kat. Nana weet niet waar hij naartoe gaat en waarom ze de reis maken. Maar het betekent wel dat hij voor in een zilverkleurig busje mag zitten naast zijn baasje Satoru. Samen doorkruisen ze Japan en logeren bij oude vrienden. Ze komen bij een norse boer die in katten niets meer dan rattenvangers ziet; bij een hartelijk echtpaar met een B&B waar huisdieren welkom…

  • Het leed dat avondeten heet

    Laat ik voorop stellen dat ik hou van lekker, en gezond eten, en dat het niet is dat ik niet kan koken. Althans, ik weet hoe het moet. Toch is koken, en eten elke dag weer een vreselijke strijd met mezelf en grijp ik vaker dan me lief is naar dezelfde dingen. Om het mezelf wat makkelijker te maken ben ik een tijdje geleden begonnen met het maken van weekmenu’s. Vastigheid en structuur doen mij heel goed, en ook wat eten betreft had ik hier al een tijd behoefte aan. Elke week pak ik een moment om het menu voor de week erop te plannen. In de week dat thomas…

  • Welkom op open-boek.nl!

    Jaaaaa! Eindelijk is het zover: open-boek.nl is live! De afgelopen periode heeft Kimberley van Studio Honeymint keihard gewerkt om open-boek te maken tot dat wat het nu is, en daar ben ik superblij mee, en dankbaar voor! Kim en ik kennen elkaar soort van door en door, maar toch hebben we nog nooit bij elkaar op de bank gezeten. Ze maakte mijn eerste site; mamasuikerspin.nl in 2013, en maakte nu, tien jaar later, ook de website voor open-boek.nl. Ik hoop dat we over dertig jaar nog steeds zo kunnen lachen, klagen en dat we nog oneindig veel voice memo’s naar elkaar mogen sturen! In tien jaar tijd is er nogal…

  • Boekrecensie ‘De radicale uitbanning van haast’

    Over het boek De radicale uitbanning van haast: ‘Wie ben ik aan het worden?’ Dat was de vraag die John Mark Comer bezighield. Zijn leven leek succesvol, maar vanbinnen zag het er heel anders uit. Tot een mentor hem confronteerde met deze woorden: ‘Ban meedogenloos de haast uit je leven. Haast is de grote vijand van het geestelijke leven.’ Het was niet het antwoord dat hij verwachtte, maar wel het antwoord dat hij nodig had en nog steeds heeft. Te vaak bestrijden we alleen de symptomen van de onrust van onze moderne wereld in plaats van te proberen de oorzaak ervan te achterhalen. In dit boek geeft Comer een roadmap…

  • 1 jaar autisme

    Vorig jaar op 1 oktober had ik het diagnosegesprek na het autisme onderzoek. Ik weet nog dat ik die dag taart haalde en een enorm gevoel van opluchting ervaarde. Na zoveel jaren leven met zinloze therapieën, eindeloze zoektochten en vreselijk zware depressieve maanden was er ein-de-lijk een verklaring. Een antwoord. Vanaf nu zou de zon gaan schijnen en alles beter gaan. Dacht ik. En toen.. En nu wil ik echt geen enorme klaagzang schrijven over mijn tijd na de diagnose. Het heeft me wel degelijk veel gebracht en ik ben nog steeds heel blij dat er een duidelijke uitleg is voor dat waar ik onbewust al mijn hele leven tegen…